สังคมชุมชนตั้งคำถามกลับมาเอาอะไรกิน?

ช่วงแรกของการกลับมาบ้าน แม่ของฟางต้องตอบคำถามเยอะมาก  ถึงการกลับมาอยู่บ้านทั้งที่เรียนหนังสือมาจบสูงๆแต่ไม่ทำงานกลับมาก็เห็นเดินไปเดินมา ทำให้ฟางรู้สึกเครียดและเป็นห่วงความรู้สึกของแม่มาก จนผ่านมาถึงวันนี้เป็นเวลากว่า 4 ปีคำถามเหล่านั้นหมดไปและกลายเป็นคำชื่นชมของคนในพื้นที่แทน

“สงสารแม่ช่วงแรกมีคนมาถามว่า ลูกเรียนจบสูงกลับมาทำไรกิน เห็นเดินไปเดินมา ขอเงินแม่ไม๊ ทำไมไม่ทำงานในกรุงเทพ แต่แม่ตอบแบบชิวๆ แม่บอกมันเลี้ยงตัวเองได้ตั้งแต่กลับมาไม่เคยขอเงินพ่อแม่”

เครือข่ายคนรุ่นใหม่สำคัญ

ในมุมมองของฟางการกลับมาบ้านเกิดของคนรุ่นใหม่อาจจะยากในช่วงแรก แต่สิ่งที่ต้องมองหาคือ ทรัพยากรในพื้นที่ที่มีคุณค่าสำหรับการพัฒนาและเพิ่มเติม  แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือ เครือข่ายคนรุ่นใหม่หรือรุ่นกลางรวมถึงหน่วยงานในพื้นที่ที่ต้องเข้าใจและสนับสนุนเช่น เป้ เพื่อนของฟางที่แม้จะจบแค่ม.6 แต่มีความสนใจเรื่องผ้าทอในพื้นที่เข้ามาช่วยฟางในการทำงานจนกระทั่งช่วงหนึ่งที่กระแสบวงสรวงองค์พญานาคบูมมากๆ ดารานักแสดงมาส่งผลให้เป้สามารถยึดเป็นอาชีดีไซน์เนอร์ได้ในที่สุด  หรือการริเริ่มพัฒนาพื้นที่ถนนคนเดินในยุคแรกกับพี่วัชรินทร์ ผู้ก่อตั้งเพจ “ฮักนะเขมราฐ” ที่ท้ายที่สุดเทศบาลได้เข้ามาสนับสนุน

“การหาพันธมิตรและหน่วยงานที่จะร่วมกันสนับสนุนเป็นเรื่องที่ฟางคิดว่ามีความสำคัญและจะทำให้การทำงานไม่หยุดนิ่งและยั่งยืน ถ้าขาดความเข้าใจก็จะเป็นปัญหา”

ปัจจุบัน “ฟาง” มีความสุขกับการทำงานมีความสุขที่ได้เห็นบ้านเกิดเติบโตไปในทิศทางที่ดี  การกลับมาคืนถิ่นเพื่อพัฒนาบ้านเกิดไม่ได้เป็นสิ่งที่ฟางคาดหวังไว้ตั้งแต่เริ่มต้นแต่กำลังเป็นความคาดหวังปลายทางของชีวิตที่จะเห็น เขมราฐเป็นเมืองมนต์เสน่ห์ที่ผู้คนต่างถิ่นแวะเวียนมาเสพศิลป์เยี่ยมเยือนไปอีกนานเท่านาน และที่สำคัญที่สุด …

“ฟาง…หวังว่า ฟางจะไม่ใช่ฟางเส้นสุดท้ายของเขมราฐตราบเท่าที่ยังคงมีการสานต่อจากคนรุ่นใหม่ที่รักบ้านเกิดเช่นเดียวกับฟาง”